پیوند ها
چت باکس
دیگر موارد
آمار وب سایت
آمار مطالب کل مطالب : 36کل نظرات : 0 آمار کاربران افراد آنلاین : 1تعداد اعضا : 0 کاربران آنلاین آمار بازدید بازدید امروز : 1باردید دیروز : 0 بازدید هفته : 1 بازدید ماه : 1 بازدید سال : 45 بازدید کلی : 6146 |
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
در وصف مقاومت مردم فلسطین 6/8/1402 صد آفرین بر همّتِ، والاترین ها گویی که عاشورا دوباره زنده گشته گویی شهادت گوهری ارزنده گشته من هر چه می بینم شهامت ،راد مردی از کودک و پیر و جوان،آزاد مردی دیگر نمی دانم که، اشکِ دیدگانم از شوق یا غم می چکد روی لبانم؟! در حیرتم از کودکانی که بزرگند سردار گونه،کودکانی بس سترگند بنشسته رویِ، تَلّی از آوار و اجساد صوتِ شجاعت را نموده، جمله فریاد من تازه فهمیدم ، چگونه یار باشم زخمیِ در بستر، ولی بیدار باشم با صورت خونین و، با دردم بخندم من، تیر خورده،در به نومیدی ببندم در تنگناها، آیه ی قرآن بخوانم ذکر خدا را دائماً، بر لب برانم جای شکایت، حمدِ ایزد را بگویم با آنهمه غم، ذکرِ سرمد را بگویم با آنهمه داغِ پیاپی، قلبِ بریان بی خانمانی، تشنگی، چشمانِ گریان بی سر پناهی، نا امید از خلقِ دنیا بی اسلحه، در گشنگی، تنهایِ تنها ایمانِ خود را بر خدا، افزون نمایم تا سویِ امدادِ الهی ، ره گشایم من تازه دیدم که، چه رشدی کرده طفلان من تازه فهمیدم، کمالِ عشق و ایمان من تازه دیدم که، چه رشدی کرده کودک روحش تعالی یافته،این طفلِ کوچک ایشان همان یارانِ، مهدیِّ عزیزند خود لشکری آماده و، بس تند و تیزند بس با شجاعت ،چشم در چشم تباهی ترسی ندارند از همه شرک و سیاهی چیزی برای دادن و ماندن ندارند این جانِ آخر را، برایِ دین گذارند من تازه فهمیدم، توکّل بر خدا را قطعِ امید و انتظار، از ماسوا را هر لحظه اش، تکرارِ ظهرِ نینوا شد لب تشنه و، آتش نشسته روی خیمه باران تیر و سنگ و بمباران و دشنه همچون علی اصغر، به دستان پدرها همچون علی اکبر، به خون و اِرباً اِربا هر جا که می بینی، زمین کربلا است یک دشتِ خونینِ، پُر از سوز و نوا است مولا حسین جان ! این غریبان را تو دریاب! مهدیّ ِ دین! بر یاریِ مظلوم، بشتاب! شب از غمِ این مردمان، بی خواب گشتم از این همه رنج و ستم، بی تاب گشتم آخر چرا کاری ز دست من نیاید؟ باید خدا راهی بر این مردم گشاید صدها یزید و شمر و خولی،در کمینند تا ذلّتِ، اسلام و ایمان را ببینند آن کافران، هر آنچه باید بوده، دارند این مؤمنان، امّید بر فضل تو دارند آگاه ای خلقِ جهان، حجّت تمام است آماده باشید، چون که هنگام قیام است با چشم خود دیدم، هر آنچه می شنیدم زین آزمونِ آخری، کن رو سپیدم حق روشن و، باطل جدا گشته، به دنیا آری به زودی می رسد، مهدیِّ زهرا آماده شو، آماده شو، وقت نبرد است دنیای بی مهدی، چنین تاریک و سرد است چون مردمِ غزّه بیا، وصل خدا شو از کُلِّ این وابستگی هایت، رها شو تنها توکّل، بر خدایِ لَم یَزَل کن بر اعتقاداتِ خودت، از جان عمل کن یک یا علی گو و بیا، بر سویِ میدان راه خودت را با شهامت، کرده اعلان حالا جهان گشته دو دسته، با فلسطین یا حامیی اش باشد، و یا با لشکر کین با هر مرام و کیش و مذهب، راه پیداست این اتّحادِ بی غل و غش، بَه! چه زیباست! اَلحَمدُلِلّه، حق نمایان گشته اینک اَستَغفِرُالله ،لحظه ای در سینه ها شک اَللهُ اَکبَر، زین همه صبر و تحمّل اَلشُّکرُ لِلَّه، زین همه عشق و توکّل پیروزی از آن شما باشد، فلسطین این وعده یِ حقِّ خدا باشد، فلسطین پاسخ چگونه می دهد بر این همه خون؟ جو بایدن، آن پیرِ خرفتِ بی تعادل می بیند اسبابِ خودش را، در تَزَلزُل هر قطره، خونِ بیگنه، چون ریسمان است چون بیشتر گردد، فشارش بی امان است اِمانوئِل مَکرون، بوریس جانسون، وَ مایر یاری به اسرائیلشان، چون کِشتِ بایر او همچو شمعی، کورسویِ آخرش است این رفتن از نقشه، به خوبی باورش است این باتلاق، او را به خود درگیر کرده ویرانه را با کاه و گِل، تعمیر کرده اینجا تَرَک خورده، فراوان از دغل ها از هر کناری می رسد، عکسُ العَمل ها پاکانِ عالم، چشم خود را باز کرده بر این تَوَحُّش، خشمِ خود،ابراز کرده کُلِّ جهان گردیده گویا، یک فلسطین قلبِ همه آزادگان، در خون و غمگین فرقی ندارد این که، تو اهلِ کجایی همدردِ مظلومی، تو مخلوقِ خدایی وقتی که، عضوی از وجودت درد دارد فریاد از کُلِّ نهادِ تو، بَرآرَد امّا تأسّف، بر کسی که دیده بسته گوشش گرفته، لال در کنجی نشسته حق آشکار است این زمان، چون ماه و خورشید از پنجره، بر قلب بی زنگار تابید تا فرصتی داری بیا، بهرِ تَبَرّا از واجباتِ دین بُوَد، این امرِ والا از مردمِ مظلومِ غزه، کن حمایت محکوم کن در هر کجا،جرم و جنایت تا یاورِ مظلوم باشی، یارِ مهدی تعداد بازدید از این مطلب: 4
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
رحلت- 10ربیع الثّانی 1441 - شنبه 16/9/ 1398 دخترِ موسایِ کاظم، حضرتِ معصومه جان در طلوعِ زندگانی، گشته تاراجِ خزان بهرِ دیدارِ برادر، سویِ مشهد می رود جان سپرده بی نصیب، از دیدنِ شمسِ جهان گو که می دانی چرا همسر نشد بهرِ کسی؟ چون که هم کفّوی ندارد، در کرامت آن زمان وی کریمه، طاهره، خانم، رضیّه، مرضیه هم حمیده، هم تقیّه، هم نقیّه، بر زنان شد رشیده، سَیّده، أُختُ الرّضاء، خورشیدِ قم زائرش گردی شَوی، مشمولِ فیضِ بیکران هر چه خواهی را، عنایت می کند"بحرِ کَرَم" دخترِ موسایِ کاظم، شد شفیعِ شیعیان فاطمه نامِ قشنگش، همچنان یاسِ نبی درگهِ پُر خیرِ او، بر زائرش، رَوضُ الجَنان هر چه دشمن، خرمنِ حق را به آتش می کشد دانه می روید، درختی می شود، بَس جاوِدان هر که وصلِ فیضِ ایزد می شود، دشمن بدان! تو به پایان می رسی، امّا ندارد حق کران قم شده از مقدمش، چون چشمۀ جوشانِ دین تا زِ اَبر کین برآیَد، آفِتابِ جمکران تعداد بازدید از این مطلب: 7
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
ولادت - 8 ربیع الثانی 1442– سه شنبه 4/9/1399از عرشِ خدا، منادی آمدمیلادِ حَسَن، به هادی آمدآمد به جهان، شعاعِ نورشمِن جمله،نشسته در سُرورشاز مَقدمِ او، ستاره روشنعالَم به وجودِ او، مُزَیَّندر هشتِ، ربیعِ ثانی آمداز نسلِ، امامِ هادی آمددر هشتِ ربیعُ الأوّل او رفترفته به جوانی و، بیست و هفتاو صامت و هادی و، رفیق استبر شیعۀ خود، بسا شفیق استنورِ دگر از مدینه تابیداز جلوۀ او جهان درخشیدهادی چو رخِ شما ببوسیدحق مَقدمِ پاکتان پسندیدروشن زِ تو، چهرۀ نقی شدتوصیفِ تو، واژۀ زکی شدتو گنجِ ضریحِ سامراییمحبوبِ تمامِ اولیاییبر شعرِ خودت، که رو نماییبر مثنوی ات، چه خوش نواییپروانه شَوَم، به گِردِ کویتنوشم قدحی، از آن سبویتدر این سَحَرَم، نسیمِ جانیجان مایۀ، عشقِ جاوِدانیتو خندۀ شادِمانِ خورشیددادی به دلِ شکسته، امّیدشادی به جهان، گشوده ای توچون رویِ مَهَت، نموده ای توسَروی به فرازِ باغِ امّتإحدی عَشَری، بَرِ ولایتمولا تو به ما دعا بفرمادیگر درِ این فَرَج تو بگشادنیا پُرِ از، فریب و آه استروزِ همگان، شبِ سیاه استاعمالِ همه، زِ بس گناه استفرجامِ به آخرت، تباه استچشمِ همه سویِ امرِ شاه استچون منتظرِ قدومِ ماه استیاری بنما که مهدی آیدعالم پُرِ از خدا نمایدظلم و گنه از جهان بشویدصد غنچۀ عدل و دین برویداین جمعه دگر بیاید ایشانعالَم پُرِ از خدا و ایمانتعداد بازدید از این مطلب: 8
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
بی صفت هایی که نه غزّه، نه لبنان می کنند واقعاً جان را فدایِ خاکِ ایران می کنند؟ تا که سیل و زلزله، یا هر بلایی می رسد سویِ استانبول سفر، یا قصدِ آلمان می کنند در رقابت رفته و، هر لحظه رنگی می زنند در سرِ پیری، هوایِ کودکستان می کنند مو و روها آن چنان کرده بَزَک،با صد ادا خاره سنگی را مثالِ، دُرِّ غلطان می کنند گر که ناراحت شده، از عضوی از اعضایِ خود چهره را کوبیده و، از ریشه بنیان می کنند هر چه را باشد خلافِ، مِیلشان کوبیده اند این سفرهای توریستی،عیب و عار و ننگ نیست هر زیارت را عَلَم کرده، وَ جریان می کنند هر فضاحت می کنند،عیبی ندارد،بی بهاست یاری بر هر مُسلمی را، عیب و نقصان می کنند دشمنانِ دین که، وجدان داشته، آزاده اند جرمِ اسرائیل را، محکوم و اعلان می کنند واقعاً چه می توان گفتا، به این قومِ شقی ظلمِ ظالم را چه راحت، حذف و کتمان می کنند در دمِ خوف وخطر، مردِ عمل آید به کار آن شجاعانی که جان ،تقدیمِ جانان می کنند بارها در معرکه سنجیده گشته این نفاق کلِّ خلقی را، به طفلِ خویش ،قربان می کنند گفتن آسان است امّا، یاورانِ بی ریا وقت حاجت، هر چه را دارند، احسان می کنند کشورِ ایران، بُوَد مجموعِ اقوام و ملل جملگی جان را فدایِ عهد و پیمان می کنند هر کجا مظلوم، تحتِ ظلمِ ظالم بوده است بی مهابا یاری اش، با جان و ایمان می کنند هر که در ایرانِ ما که، گردیده فخر سرزمین دوستش دارند و، نامش را نمایان می کنند این هنر نَبوَد بخندی دائماً، بر هر چه هست چون هنرمندان نیکو، فکرِ گریان می کنند این هنر را هدیه کرده حق، که در راهش رَوی حیف باشد اینکه آن را، خرجِ بُطلان می کنند نامدار اَر گشته اند، مسئولیت سنگین تر است یک نِگاشان، کارِ صدها طیف و جریان می کنند اُسوه باید بود، در هر خیر و تقوا و سخن خالصان را هر زمان،الگوی انسان می کنند شُهره گشتن در تبهکاری و، در وارستگی خط باریکی میانِ، عبد و شیطان می کنند تعداد بازدید از این مطلب: 5
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
بمان عزیزِ دلم 25/7/1402 درباره واقعه حملۀ اسرائیل به بیمارستان المعمدانی فلسطین دل هایِ خلق، خانه یِ درد است، عزیز دلم هوایِ واقعه سرد است، عزیز دلم زِ بغض و کینه پُرَم، گریه می رسد فریاد هر آنچه می شِنوم، سوزِ ناله است، ای داد چقدر ظلمِ فراوان، چقدر آتشِ جنگ چقدر آتشِ کینه، چقدر موشک و سنگ نمی توانم از این غصه بگذرم لختی چه لحظه هایِ نفس گیر و موقعِ سختی به زخمِ دل نمک از، هر کنار می ریزند وَ ابرهایِ دُژَم، اشکبار می ریزند چه صبر داده خدا ، بر دلِ غریبِ شما چه غربتی است در این، خطّه یِ عجیبِ شما جهان نشسته کنار و، نمی کند کاری درنده گشته سگِ، هارِ پاره افساری دو چشمِ طاقتِ خود بسته ام ، ز بی خوابی نبیند این همه تصویرِ، تابِ بی تابی چقدر سخت بُوَد، طفلِ سالمت بکشند چقدر سخت بُوَد ، بدر و قاسمت بکشند چقدر سخت بُوَد، یک شبه تمام شوی چقدر سخت بُوَد، همرهِ قیام شوی تمامِ طایفه ات، زیرِ خاک خوابیده تمامِ شب دلِ تو، بی حساب باریده نه هفته ،که هشتاد سالِ ناقابل هنوز طفلِ قیامت، نگشته است کامل به صبر و طاقتِ تو، غبطه می خورم جانم زِ یک تلنگرِ این حادثه، گریزانم هنوز در تپش است، قلبِ تو به ناچاری هنوز خونِ تو، در کلِّ این فضا جاری هر آنچه دشمنِ تو، داشته رو کرده برای کشتنِ تو ،هر چه بوده آورده بمان عزیزِ دلم، ماندنی تویی به جهان بمیرد او که تقلّا کند، به فصلِ خزان اگر چه برگ و بَرَت را، کلاغ ها بُردند اگر چه جان و تنت را، به غصه آزردند اگر چه قدسِ شریفت، به غصه خو کرده اگر چه جانِ تو دژخیم، در گلو کرده اگر چه رحم نکرده به طفل بیمارت اگر چه بمب فرستد، به جسم تبدارت اگر چه جسم تو را ،در عذاب می خواهد اگر زوال تو را، بی حساب می خواهد اگر که تشنه و گشنه، اگر به تاریکی برای یاری تو،نیست راهِ باریکی دلم کبابِ تو و گریه می کنم هر شب ز اوجِ این همه غم، جان من رسیده به لب غروب کرده ستم، تارِ مویِ باریک است به نصر و فتح بخوانم که، فجر می تابد وَ دیوِ خوف و ستم، زیرِ خاک می خوابد رسیده مژده که آید، زوالِ اسرائیل نه سِحر و وِرد رسد، بر نجاتِ اسقاطیل فرو شود به سَرَش، دانه دانۀ سجّیل به فوج فوجِ ابابیل، کُلِّ لشکر فیل بتاب شمسِ الهی، امید را برسان ز بعدِ شامِ ستم، صبحِ عید را برسان تعداد بازدید از این مطلب: 25
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
ای فلسطین، خاکِ مظلومان، سلام ای به چنگِ ظالمان ویران، سلام مهدِ توحید و تمدّن بوده ای روزِگاری خوش، به چشمت دیده ای بیتِ مَقدَس، مسجدُ الأقصایِ تو مسجدُ الصَّخرَه، رُخِ زیبایِ تو چون سلیمان، در پرستشگاهِ ربّ مسجدُ الأقصا به پا شد، زین سبب بابِ توبه،بهرِ داوودِ نبی در مکانش عفوِ حق، آمد شبی بابِ دیگر شد سکینه، نامِ آن بوده مریم را چو محرابی عیان میوه هایی از بهشتِ ایزدی سویِ مریم، گاه بیگه آمدی بوده محرابِ زَکَریا، در آن مژده ی یحیی شده، آن جا بیان بس مسلمان و مسیحی و کلیم بوده در خاکت، به آرامش، مقیم دوره ای ساکن شده کنعانیان ابتدا بر خاکِ تو در باستان چون که ابراهیم، بر خاکت رسید حق پرستی داده بر مردم نوید هاجر از بهرش، سِماعیل آوَرَد ساره، اسحاقش به دامن پَروَرَد نسلِ اسحاقِ نبی، یعقوب شد چشمِ او، با بویِ یوسف ، خوب شد چون که یوسف، پادشاهِ مصر بود راهِ هجرت، بر برادرها گشود سال ها بگذشت و، موسی آمده در فلسطین، خیمۀ دینش زده بر بنی اسرائیل او، گشته نبی تا هدایت سازد این، قومِ شقی شوکت و مکنت، سلیمان را سزد چون که نزدِ حق، تواضع آوَرَد بر بنی اسرائیل او، عزّت دهد در فلسطین، پایۀ شوکت نهد بعدِ ایشان، اختلاف افتاده است شاهد جنگ و کشاکش بوده است گاه کوروش، گاه اسکندر در آن در تصرّف بوده، در دُورِ زمان بعد ایران و، سپس یونانیان گَه سلوکی آمده، گَه رومیان تا که عیسایِ مسیحی می رسد روحِ تازه، بر فلسطین می دمد باز هم شد تفرقه، شد اختلاف بین عیسی و یهودی شد شکاف توطئه بنموده اسرائیلیان تا که مصلوبش نموده در عیان خائن امّا، همچو عیسی شد چنان تا عروجی کرده عیسی، آسِمان رومیان گشته مسیحی زآن میان ساخته دیر و کلیسایی کلان عصرِ عِبرانی و، فصلِ کشمکش باز هم اُفتَد فلسطین، در تَنِش روم فاتح گشته و، امّا یهود راهِ خود را، سویِ هر جایی گشود گشته آواره یهودی در جهان چون فلسطین فتح شد، با رومیان خسرو پرویز آمده، در جنگِ روم شد فلسطین فتحِ او، با این هجوم بعدِ مرگِ او دوباره این زمین بر مسیحیان رسد،این سرزمین تا رسالت بر محمّد می رسد یادِ آن بر ذهنِ احمد می رسد خاطراتش زنده می گردد در آن پاره هایی از وجودش، زین مکان در مسیرِ شام و مکّه بوده است لحظه هایی را درآن آسوده است هاشمِ عبدِ مناف در غزّه خُفت پیکرِ پاکش، به خاکِ آن نهفت هم پدر ، هم جدّ او در آن مقام حضرت عبدلّه شد، مدفونِ شام در نمازش، سویِ آن دارد قیام مسجد الأقصا، سپس بیت الحرام قبلۀ اوّل برایِ مسلمین گشته یادش، با رسولُ لَّه، عجین تا که در عصرِ عُمَر، فاتح بر آن قدرت اسلام شد، در آن عیان مسجد الصخره بنا شد آن زمان مسجد الاقصا و پیرامونِ آن هم اُمَویان و، هم عبّاسیان احترامی داشته، بر این مکان بعدِ آن، فاطِمیون آمد به کار بعد، صلیبی ها گرفتند آن دیار بعد آمد دورۀ ایوبیان فاتحِ آن گشته اند، مملوکیان بعدِ ایشان، آمده عثمانیان چهار قرن، حاکم شده بر این مکان قرن ها مردم خداجو بوده اند سر به خاکِ بندگی سائیده اند در فتوحاتِ مسلمانان به آن مردمش مسلم شده، در آن زمان صهیونیسم امّا چه کرد با این دیار تا درآوَردِه ز مظلومان، دَمار سال ها آوارگیِّ خویش را انتقام از، مردمِ این کیش را قرن ها سرگشته بود، قومِ یهود تحتِ زور حاکمانِ عصر بود این زمین، آن قطعۀ موعود بود بهرِ برگشتش، چه بد راهی گشود گفته اند، باید بکوچد این یهود بر همان جایی که، اوّل رانده بود انگلیس آمد میان و، با فریب بس عرب شورانده با مکری عجیب بین عثمانی و اعراب اختلاف تا که افکنده به این وحدت شکاف با فرانسه متّحد، روباهِ پیر تا که عثمانی شکسته، ناگزیر عهد کرده با شریفِ مکه او بهره گیرد از فلسطین، رو به رو گر به چنگ آرد به جنگ این تکّه را بر شریف بخشد، زمامِ خِطّه را عهد کرده با شریف ، بر این کمک تا زَنَد با وعده، بر ایشان کلک زین روش، با یاریِ این مردِ پست خورده عثمانی، شرنگِ این شکست مصر و اردن، هم فلسطین و عراق گشته سهمِ انگلیسِ پُر نفاق سوریه، لبنان، رسیده زین میان بر فرانسه، تا ثمر گیرد از آن هر دو روباهِ ستمگر، اینچنین کرده حرّاج، این زمینِ نازنین با بهانه، با فریب و، بذلِ پول سلطۀ آنان رسیده بر حصول سرزمین مادریشان را خرید بعد با زور و طمع، لانه گزید چمبره زد همچو ماری، گِردِ آن مردم مظلوم، در رنج و فغان قطعه ای کوچک شده، سهمِ همه دائماً در ترس و بغض و واهمه تا که مُلزم گشته، آواره شوند از فلسطین رفته، بیچاره شوند آفرین بر این همه، صبر و قیام خونتان دارد نتیجه، والسلام مُشتتان خالی، ولی اسطوره اید بهر اُمّت، قهرمان و اُسوه اید مایۀ فخرِ مسلمانان شدید قطره قطره،واردِ جریان شُدید هشت دهه، از این جنایت ها گذشت این سَرَطان، غُدّه ای پُر ریشه گشت مردمی با سنگ و بی یار و پناه طفل هایی، کُشته گشته بی گناه در میانِ آتشِ ظلمِ یهود کرده ویران، آنچه را بود و نبود مرگ بر صهیون و بغض وکینه اش خود پرستی هایِ بس دیرینه اش دیگران افسوس و گاهی یک نگاه اشک هایی ریخته با سوز و آه گر به حقی، جانبِ حق را بگیر گر به ناحق، حرفِ وجدان را پذیر بهرِ یاریّ اش بیا کاری بکن با حمایت، یا کمک، یاری بکن آخر این، کِش آمدن از بهرِ چیست؟ هیچ کس یاریگرِ این قصّه نیست؟ مردمش بر یک عقیده نیستند؟ مقطعی جنگ و زمانی زیستند؟ رهبرِ واحد ندارد این قیام؟ یا که تنها گشته بر این انتقام؟ باید این دستان، گره بر هم زَنَد ریشۀ صهیون از این میهن کَنَد آنچه پیروزی دهد بر این جهاد اتّحاد است، اتّحاد است، اتّحاد رهبری آزاده از خود برگزید تحتِ امرِ او، به پیروزی رسید قومِ صهیونی به افکارِ پلید باید این هرزه، ز بنیانش بُرید این خلایق بردگانش نیستند همچو او دارایِ حقِّ زیستند بس جنایت کرده، این دیوِ پلید گشته شیطان در کنارش، رو سپید حد ندارد این جنایت هایشان الأمان از ظلمِ آن ها، الأمان خونِ مظلومان بگیرد جانشان کوهِ طاقت، می کُنَد آتشفشان این تلاشِ آخَرت را هم بُکُن هر تبهکاری به نامت ثبت کن گورِ خود را، با دو دستِ خود، بِکَن کور خواندی، دست و پایت را بزن گشته بیدار این جماعت، ای دغل شد ندا: حی علی خیر العمل یادِ آن سردارِ جانِ ما، به خیر آن شجاعِ بی امانِ ما، به خیر حاج قاسم ، تحتِ امرِ رهبری اتّحادی داد و، کَردَش یاوری حیف او رفت و، نچید این حاصلش او به این نهضت، که گشته عاملش خونِ او، همچون چراغی روشن است راهِ او، بر جانِ ما، چون جوشن است گر چه آمریکا و صهیون با همند در قبالِ مسلمین، خوار و کمند گر چه سفیانی، به قدرت غرّه است لیک مهدی، آرمانش غزّه است می دمد خورشیدِ عالمتابِ ما می رسد آن تک سوارِ آشنا بس شجاعان در رکابش می شوند بزدلان، در هر سوراخی می خزند حرفِ حق، آخر به سامان می رسد حق عیان، باطل به خزلان می رسد حضرت عیسی به یاری می رسد صوتِ پیغامِ بهاری می رسد متّحد گشته، تمامِ مردمان شیعه گشته، مردمِ کلّ جهان راهِ ایمان، روشنی بخشد به جان رویِ ماهِ شمسِ مهدی، شد عیان عاقبت پایان بگیرد، هجرِ او با دو چشمِ خود ببینم، چهرِ او هر چه هجران و غم است، او سَر کند هر که مشکوک است، به جِدّ باور کند ای خدا، بهرِ فلسطین و غمش بهرِ مظلومیِ خلق و، ماتمش یا الهی، عَجِّل، عَجِّل فی فَرَج رفع بنما، اینهمه عُسر و حَرَج یاری و نصرت بده، فائق شویم در قیامِ حق، به حق واثق شویم تعداد بازدید از این مطلب: 4
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
بهشت رضوان: اربعین آمد ، وَ سیلِ عاشقان گشته از هر سو، به این کشتی روان سخت و شیرین و پُر از عرفانِ ناب از کفِ مردم رها گشته حساب می روی، گاهی تو را هم می برند کاهِ ما را هم به قیمت می خرند سنّ و سال و قدرت و فقر و غنا هیچ کس ، خود را نکرد از او جدا هر کسی از بهرِ کاری آمده بر کرامتخانه ی او سر زده آمده بهرِ ارادت، سویِ او می کند گَه زمزمه، گَه گفتگو دیگر این دل راهِ خود را می رود پا و تن را همرهِ خود می بَرَد بینِ سیلِ جمعیت ، گُم می شوی از خودیت دور و، مَردُم می شوی هر که هستی، ذرّه می گردی، غبار با همه گَردان شوی، بر دُورِِ یار او تو را در خویش، پیدا می کند لایقِ الطافِ والا می کند هستِ خود یابی اگر با او شَوی گُم نگردی ، گر به پایِ او رَوی دست در دستش بِنِه، چون کودکان او دهد راهِ حقیقت را نشان همچو او هر آنچه را داری بده دین حق، با جان خود، یاری بده دیده ام در این مسیر اربعین پاره هایی از قیامت در زمین هر چه دارد، با دل و جان می دهد تا مدال میزبانی آوَرَد میزبان با هر بضاعت آمده بر پذیرایی و رحمت آمده در طَبَق آورده، داراییِ خود تا نمایَد، اوجِ شیداییِ خود تا خوشآمد گوید او بر زائران هر چه را دارد به جان سازد عیان بس که اصرارت کند ،مهمان شَوی افتخارش اینکه، آن موکب رَوی شربتِ آبی، رُطب، چای و طعام نانِ تازه، جایِ خواب و احترام سفره دارِ اصلی این ره حسین ما همه خدّامِ آن نور دو عین او به هر زائر براتی می دهد تشنه را آب حیاتی می دهد از نجف تا کربلا، پر می کشی هستی خود را به آذر می کشی خستگی، بی طاقتی، آزردگی آمده جسمت برای بردگی تا که همپای رقیه یا رباب همچنان زینب، صبوری بی حساب زینب و سنگ و کلام ناسزا وای بر من،این کجا و آن کجا؟ کفشِ راحت، پا برهنه روی خار از دو دیده، سیلِ این غم را ببار دعوتی دائم به شربت، بر طعام گشنگی و تشنگیِ در شهر شام مرکبِ راحت، به موکب در رفاه بر اسیران مرکبی از اشک و آه جان سپارم گر بر آن بی حرمتی از ستم های یزیدِ لعنتی کم بُوَد، باید به تَن، رنجش کشم اندکی از غصّه اش، بر جان چِشَم تا بفهمم این زیارت بهر چیست؟ تا بدانم صاحبِ این خانه کیست؟ دل گرو آورده ام نذری دهم سر به راه عشق پاکِ او نَهَم من همینم، می پذیری بنده را؟ برده ی بی ارزشِ شرمنده را؟ طوقِ حُبَّت را ، بِنِه بر گردنم یک زِرِه ایمان، بپوشان بر تنم تو نگهدارم ، چنان که بُردی ام حافظم شو چون به رَه آوردی ام ای چراغِ من، هدایت کن مرا کشتی ام شو نزدِ طوفانِ بلا یا حسین جان، تا ابد مدیونتم اربعین آوردی ام، ممنونتم تعداد بازدید از این مطلب: 7
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
بهشت رضوان: غمینِ داغِ یاران شهیدم ازین آشفتگی ها نا امیدم چه گل هایی که پرپر شد به چل شب به رخسار گلستان ، سرخی تب دو چشمم ابر پر بارانِ دریا دلم آشوب طوفانیّ صحرا برای امنیت، خوبان شهیدند از این دنیا شهادت برگزیدند چهل روز است، که گرگان در تلاشند که خون پاک یاران را بپاشند فریب روبهان را خورده برخی به پا کرده چنین ایام تلخی چنان چشمان خود را بسته کردند که امت را ز خود، دلخسته کردند به جهل خود چنین اصرار کردند حقیقت را چنین انکار کردند مدارا تا به کی با این لجوجان چرا خشم همه، گردیده پنهان همه خون ها بگیرد دامنش را عذابی بس فراوان شد مهیّا ازین غم گر بمیرم شد روایم طبیبی کو دهد اینک شفایم به مرگ نحس خود در بد حجابی به خون افکنده یاران را حسابی که مکر و حیله ی هر ناجوانمرد تبر بر طاقت این شیعیان زد شغالان زوزه ها بر پا نمودند در دوزخ به روی خود گشودند چه قرآن ها که بر آتش نکردند چرا بهر یتیمان غش نکردند مساجد یا حرم شد هتک حرمت بسیجی و سپاهی شد به غربت همان هایی که در این خواب نازند تمام هستی خود را ببازند به پا خیز ای بسیجی ، ای سپاهی بیا میدان ، نترس از این سیاهی تباهی را تباه و در فنا کن ندای حق ز حلقومت، رها کن دگر بس این همه عفو و ترحّم کنند این هرزه گان کِی گورشان گُم؟ الهی که به حق خون یاران بمیرند بس ذلیل این بد سگالان نبینند روز خوش در این زمانه گرفتند دین و امنیّت نشانه به عریانی و مستیّ و رذالت وجود نحسشان بنموده عادت پلیدانی که با شیطان نشستند حریم حرمت حق را شکستند ولی غافل از اینکه حق بمانَد و باطل شعر رفتن را بخوانَد
سراینده: رضوانی نژاد تقدیم به شهدای امنیت و شهدای مظلوم شاهچراغ تعداد بازدید از این مطلب: 29
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
بهشت رضوان: بهشت رضوان: تو که بر حادثه ها خندیدی تو که بر خونِ وطن رقصیدی تو که بر بوسه، زدی مُهرِ جنون تو که بس بی سر و پا چرخیدی چشم خود بستی و لب وا کردی دیده بستی و تماشا کردی همچو کوران و کران و لالان شورش و فتنه و بلوا کردی مزد خوش خدمتی ات را دیدی؟ لاله ی سرخ وطن را چیدی؟ خونِ ناحق که به گردن داری با چه رویی، تو شبی خوابیدی؟ بهر یک سکته، چه غوغا کردی خونبها خواسته، بلوا کردی سنت و دین و وطن را ویران هر چه را داشته، رسوا کردی شک کن آیا که تو وجدان داری؟ یا که اندیشه ی شیطان داری؟ حیف باشد که بگویم حیوان! تو فقط صورت انسان داری روزهای همه غمگین گشته کار من ناله و نفرین گشته نفرتی دارم از این قوم لجوج چه فضا درهم و سنگین گشته با بصر، چشم بصیرت بگشا روی بر حضرت داور بنما تو مترسک شده ای دست عدو ظلمت از روی دل خود بزدا بس کن این فتنه گری را دیگر بده بر جهل و نزاعت آخر زین همه فتنه و شور و غوغا بنما آنچه که داری در سر کاسه ی صبر همه شد لبریز بگذر از همه چیز و بگریز هر دو عالم به تو ویران گشته بکن از حمله ی شیران پرهیز ما همه پیرو رهبر هستیم عهد و پیمان به سر و جان بستیم خوش بُوَد فیض شهادت بر ما از مِیِ سرخِ طهورا مستیم هر شهیدی که به خون می افتد دشمنِ او به جنون می افتد بکُشید این همه عیّاران را شر بر این دشمن دون می افتد لعن و نفرین فراوان بر تو آتش و دیده ی گریان بر تو خیر از زندگی ات پَر بکشد شعله یِ سرکش و بریان بر تو از حرم رفته، حرامی گشتید در بزه، وارد و نامی گشتید بله، آخر شود این شام سیاه محو یک وعده ی خامی گشتید بس ربا، رشوه و دزدی کردید لقمه هایی به حرامی خوردید دین پرید از دل و جان و خانه چه بلا بر سر خود آوردید دین و ناموس و وطن را دادید جای آن شرک و ریا بنهادید خاسر و دست تهی، وامانده ز همه عقل و حیا ، آزادید زن به گرداب فنا رفته، ز تو زندگی سوی جفا رفته ز تو گشته برده تن و جان و روحت حریت تا به کجا رفته ز تو کاشکی بار دگر زاده شویم کاش بار دگر آزاده شویم بر ظهور گل رخسار جهان مهدی فاطمه، آماده شویم سراینده: سیده فرزانه رضوانی نژاد تعداد بازدید از این مطلب: 13
نوشته شده به دست سیده فرزانه رضوانی نژاد
در بارگاهِ شاهِ دین ولادت- سوم شعبان1439- جمعه31/1/1397 مولا حسین ابن علی، امشب ولادت می شود گویا به عالم هدیه ای، والا کرامت می شود غم را کناری زن بیا، تا طبلِ شادی بَرزنم دنیا زِ حُسنِ رویِ او، وه با سعادت می شود نورِ رُخَش در هر کجا، دارد تلألو، چون گُهر خونِ خدا بر دامنِ، زهرا عنایت می شود عشقِ حسین ابن علی، شوری به جان ها می دهد هر بیدلی در آخرت، با او شفاعت می شود در کربلایِ یادِ او، لبخند و اشک و ناله ها حتّی زِ رأسِ بی تنش، قرآن تلاوت می شود از بس کَرَم دارد بدان، عفوش همه شامل شَوَد در بارگاهِ شاهِ دین، نادم ضمانت می شود خون و سر و جان و تنم، باشد فدایِ راهِ او هر خار و خَس با نامِ او، بَس با لیاقت می شود ما در کمندِ زلفِ او، او در کمندِ زلفِ حق با نامِ مولایم حسین، هر کس هدایت می شود مولا علی خرسند از او، احمد زند لبخند از او امّا کنارِ خنده ها، اشکی روایت می شود قربانِ سالاری شوم، وَز بهرِ دین قربان شود بینِ شهیدان قسمتش، فخر و سیادت می شود تعداد بازدید از این مطلب: 17
برچسبها:
ولادت امام حسین ,
.:: This Template By : Theme-Designer.Com ::. Powered by : VistaBlog |
درباره وبگاه
از سن 20 سالگی به سرودن شعر پرداختم. دارای مدرک کارشناسی الهیات و معارف اسلامی و کارشناسی ارشد علوم نهج البلاغه می باشم.تمام اشعارم مذهبی هستند. تا کنون هجده اثر به آستان دوست تقدیم شده است.در سال 1379 کتاب مجموعه غزلیات« کوثر ولایت» از بنده به چاپ رسیده. در سال 1398 و 1399 مجموعه سروده های « خلوتکدۀ عشق الهی» و « شمس رسالت» و « امیر ولایت» و « مادر ولایت » و « کریم ولایت » و « سید الشهداء ولایت » و «دختران ولایت» و « سید الساجدین ولایت» و « باقر العلوم ولایت» و « صادق ولایت» و « کاظم ولایت» و «شمس الشموس ولایت» و « جواد ولایت» و « هادی ولایت» و « زکی ولایت» و « وارث ولایت» و « خاندان ولایت» به لطف الهی ، به چاپ رسیده است. خبرنامه
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود
|